En ineens is er een gevoel...
8 mei, moederdag. Die ene dag in het jaar dat moeders beloond worden voor de andere 364 dagen zwoegen. Alleen het weer van vandaag is al een traktatie. Erg moe door een slechte nacht (muggen zijn mijn worst nightmare) kost het wakker worden me toch wel behoorlijk wat moeite. Als ik al mag zeggen dat ik slaap heb gehad. Toch maar even lekker ontbijten met bakje koffie erij. en dan...
Ineens is daar een gevoel... Een gevoel wat ik wel ken, maar al heel lang niet tot uiting is gekomen. Een gevoel waar ik bijna van schrik. Nee, ik schrik er van, maar tegelijkertijd komt er ook een lekker gevoel los. Een gevoel van zie je wel " het is er nog ". Het gevoel van ik ga zo eens lekker een stukje hardlopen. Op het moment dat het gevoel me overkwam gebeurde er van alles in mij. Maar wist ook dat ik niet te lang moest nadenken, maar er vol voor gaan. Opgestaan, kleding opgezocht, schoenen erbij gepakt. en klaar gemaakt. Jeetje dat is ff geleden dat ik die Mizuno's onder heb gebonden.
Eenmaal aangekleed sta ik toch een beetje onwennig op mijn stappertjes. Gelukkig kon ik op morele steun rekenen, en dat was net het laatste duwtje dat ik nodig had. Lekker naar buiten en mijn TomTom horloge ingesteld op interval. 5 x 3 minuten met 2 minuten pauze. 5 voor en 5 na. Een rondje van 35 minuten. Lijkt me meer dan zat om weer eens mee te starten. En zo hobbelde ik met een slakkegangetje de deur uit. De eerste interval ging lekker, bij de 2de interval dacht ik oeff waarom deed ik dit ook al weer, maar daarna werd het alleen maar lekkerder. Bij de 5de en laatste interval heb ik de pauze er maar aan vast geplakt om door te rennen. Heerlijk en happy liep ik uit. Wel wat buiten adem, maar absoluut voldaan. 4.12 km in 34 minuten
Fijn moment om te delen