DRECHTSTADLOOP 2015

De wekker gaat, en ik besef me dat vandaag de dag is. De dag waar ik al weken naar uitkijk, en de laatste dagen ook wel met wat gezonde spanning. Ik voel me goed in me kop en heb er zin in. Toch overheerst het “schoolreisjegevoel”, en voel dan ook spanning door me lijf gieren. Een gevoel wat ik me niet geheel vreemd is, maar kom op, voor een 5km is dat toch niet nodig. Ja het is mijn eerste officiële loop, en ja ik heb nog nooit een niet onderbroken 5km gelopen. In de afgelopen weken heb ik goed getraind en heb ik ook vertrouwen opgebouwd in mijn kunnen als het gaat om lopen. Dus niks om me zorgen over te maken. Ja dat is wat ik mijzelf ook voor houd… en toch werkt het niet.

Mijn ochtend breng ik dan ook door in verschillende fasen. Fase 1: Als een kip zonder kop in huis rondlopen. Fase 2: een hoeveelheid pitstops die onmenselijk zijn. Fase 3: drang naar roken is te bizar. En deze 3 fasen wisselen elkaar nonstop af in willekeurige volgorde. Ergste is dat ik het weet, maar het niet tegen kan houden. Met nog 5 uur tot de start ben ik op deze manier al uitgeput voor het startschot klinkt…

Besloten om lekker bijtijds naar Dordrecht te gaan om vast wat sfeer te proeven, en ook wel enigszins om de drukte iets voor te zijn. Normaliter heb ik het al niet zo op drukte, en met de fases waar ik tot dusver mee te maken heb wil ik niet riskeren overweldigd te worden door de drukte die bij mij gebrek aan overzicht veroorzaken. Bij aankomst in het centrum van Dordrecht al snel samengevoegd met familie, en om de spanning een beetje terug te brengen lekker een terras gepakt met een bakkie koffie. En dat was absoluut geen straf op deze zonovergoten dag. Nu voelde ik me voor het eerst iets rustiger worden, maar ja het duurde nog wel 2 uur tot de start.De sfeer die in de binnenstad hing was erg fijn.

Of dit nu door het weer kwam of door alle gelijkgestemden die hier waren met het doel om lekker te hardlopen dat durf ik niet te zeggen. Denk dat beiden de sfeer tot een fijne maakte. Ook het zien van kids met startnummers maakte me heel vrolijk. De puppyrun van 300 meter is gewoon werkelijk waar te schattig om te zien. Zie dat Jip ook nog wel eens doen met een jaar of wat. Gevolgd door de 1 . En ja toen was het toch echt tijd om zelf op te gaan stellen voor de race.

De grote mensenmassa maakte best een indruk op mij. Ik ken het gevoel van bijvoorbeeld de marathon van Rotterdam, vanaf de zijlijn uiteraard. Maar nu sta ik ineens aan de andere kant van de boarding, iets wat een paar maanden geleden nog niet eens een idee was stond nu te gebeuren. De spanning in mij nam wel wat toe. Hier heb ik naar toe geleefd. En ik weet dat ik  ook best een behoorlijke weg voor af moeten leggen voor ik op dit punt aangekomen ben. Het wachten is nu op het startschot…

Traag en gestaag komt de kudde op gang en ik hobbel mee. Gelukkig kan ik mijn hoofd er goed bij houden en laat ik me niet teveel beïnvloeden door alles wat op mij afkomt. Al snel heb ik dan ook mijn tempo, en slaag er in deze vast te houden. Ik krijg het zelfs voor elkaar om rond te kijken naar de support van de lopers die in grote aantallen aanwezig zijn. Ik zie mijn familie, en dat doet mij enorm goed. Even het plekje onthouden voor als ik bij de finish terug kom. Het parcour is goed, maar ja wat weet ik er van, het is mijn eerste run. En ik ken de binnenstad redelijk goed, dus elk stukje wat ik beloop ken ik. Na ongeveer een kilometer rennen aangekomen op de Noordendijk. Na een klein klimmetje tenminste. Bij het energiehuis lag het keerpunt van de 3km. Gelukkig ben ik niet in de verleiding gekomen om hier te keren, dit was 

voor mij het 1.5 km punt. Ik mocht nog door naar het Wantij. Bij het wantij aangekomen, was het een klein stukje rond en dan weer terug richting het energiehuis. Dit betekende dat ik over de helft was. Tijd voor een kleine check. Hoe voel ik me. Benen goed, ademhaling goed. Sterker nog, mijn ademhaling gaf geen kik! Hier was ik verbaasd over. Enige wat opspeelde was mijn linker arm. Die zeurde een beetje. En eigenlijk all rennend deed ik rek oefeningen om van het gezeur af te komen. Inmiddels was ik het energiehuis voor de 2de keer gepasseerd en draaide ik de Vest op. Dit moest dan al 4 kilometer zijn. Hier begon het toch wel zwaar te worden. Voelde dat mijn hartslag toch nu el op gang was en snakte naar wat rust. Ook begon mijn hoofd mee te suizen op de hartslag. Maar kon mijn lijf in hetzelfde tempo in beweging houden. Inmiddels de Bagijnhof op gedraaid. Nu was het nog 1 bocht naar rechts en dan was de finish in zicht. WOW wat een mensenmassa. Dit maakte absoluut indruk op mij. Wat nog meer indruk maakte was dat ik door de hoeveelheid mensen moeite had om mijn familie te spotten. Het voelde alsof ik in slow motion liep terwijl mijn ogen de horizon scande tot ik bekende gezichten zag. Gelukkig daar zijn ze. Ik voelde me zo trots, armen in de lucht. Finish!

Redelijk wat emotie kwam in mij los nadat ik de finish over was. Nu mocht ik even op adem komen. Tranen waren op zijn plaats geweest, maar ze kwamen niet. Trots, zo voelde ik mij! Heb een mijlpaal bereikt. Met een paar maanden training dit doel succesvol kunnen bereiken. 5km gelopen in een netto tijd van 28:57min

Wat had het leven er anders uit kunnen zien. Met support, doorzetting, wilskracht en motivatie voel ik me op dit moment sterker dan ooit!